سفارش تبلیغ
صبا ویژن
 
 
امروز: جمعه 04 فروردین 29

اجماع بر سر «رستاخیز» تحقق نیافت
موافقان و مخالفان نمایش چهره حضرت عباس (ع) چه می‌گویند؟

نمایش چهره حضرت عباس (ع)، حضرت قاسم، حضرت علی‌اکبر و علی اصغر ـ علیهما‌السلام ـ در فیلم «رستاخیز»، اثر احمدرضا درویش در جشنواره سی‌و‌دوم فیلم فجر، با مخالفت و موافقت گروه‌های گوناگون همراه شد و وضعیت نمایش چهره ایشان را در اکران سراسری با ابهام روبه‌رو ساخت، تا اینکه روز گذشته با فتوای یکی از مراجع، مبنی بر عدم حرمت نمایش چهره ایشان، ماجرا وارد فاز تازه‌ای شد.

پس از نمایش چهره حضرت عباس (ع) و فرزندان امام حسین (ع) و امام حسن (ع)، استفتای آیات وحید خراسانی، مکارم و نوری همدانی به میان آمد که برخی ‌آیات بر ‌نمایش ندادن چهره‌ها تأکید کردند.

در این باره، آیت‌الله وحید خراسانی در زمان نمایش چهره حضرت عباس (ع) در سریال مختارنامه، سخنان آتشینی گفتند که با همراهی دیگر مراجع، منجر به حذف سکانس نمایش حضرت عباس از این مجموعه شد و مراجع همچنان بر موضع پیشین تأکید دارند. در این زمینه حتی آیت‌الله مکارم در نامه‌ای که به تازگی منتشر شده، خطاب به رئیس سازمان سینمایی، نمایش چهره حضرت عباس (ع) را خط قرمز خوانده‌اند.

با این حال، این واکنش‌ها همچنان به مواضع مراجع تقلید و علما محدود نشده و برخی طلاب، گروهی از مداحان و همچنین برخی قشرهای مذهبی در یک سو به عنوان مخالفان نمایش چهره حضرت عباس و گروهی دیگر از همین قشر و نیز بیشتر سینماگران در سوی دیگر، خواستار نمایش چهره حضرت عباس (ع) شده‌اند که برای این خواسته‌شان استدلال‌هایی آورده‌اند که می‌توان این استدلال‌ها را بدون قضاوت در برابر حقانیتشان برشمرد.

مهم‌ترین استدلال‌های مخالفان برای ‌نمایش ندادن چهره حضرت اباالفضل (ع)، صورت انسانی یافتن ایشان است. مخالفان با اشاره به چهره‌سازی‌های معاصر از برخی پیامبران ـ نظیر آنچه در سریال یوسف پیامبر رخ داد ـ تأکید دارند از این پس‌ با نام بردن از حضرت اباالفضل، چهره ‌‌این بازیگر‌ به ذهن‌ها می‌آید و همین تصویر ذهنی ‌هر شخص نسبت به سقای کربلا ‌را فرو می‌ریزد.

همچنین آنان تأکید دارند که ازین پس شاید بازیگر این نقش،‌ ‌نقش‌های متفاوت‌ و منفی بازی کند و یا خطایی در زندگی داشته باشند و بدین شکل، تصویر ذهنی مردم از چهره حضرت عباس مخدوش شود؛ افزون بر همه اینها البته انتقاداتی نسبت به اصل این نمایش‌ها دارند، چرا که بنا بر روایات حضرت علی اکبر (ع) که چهره ایشان نیز در فیلم نمایش داده شده، چه در صورت و چه در سیرت، بیشترین شباهت را به حضرت محمد (ص) داشته‌اند و از این جهت، مخالفان تأکید دارند که هیچ بازیگری نمی‌تواند تداعی‌گر این چهره باشد. درباره نوع روایت عاشورا و اختلافاتی که میان روایت «رستاخیز» و روایت مقاتل مشهور وجود دارد، نیز اختلافاتی است که البته این تطابق در مرحله کنونی ناممکن است و تنها راه اصلاح اثر، ‌نمایش ندادن این فیلم چند ده میلیارد تومانی است که طبیعتاً از منطق به دور است.

اما سرانجام ‌روز گذشته، ‌نظر صریح آیت‌الله العظمی سیستانی، مرجع تقلید جهان تشیع نسبت به نشان دادن چهره ائمه و معصومین در فیلم‌های سینمایی در قالب یک استفتاء منتشر شد که این استفتاء؛ کاملاً متفاوت با نظر آیات وحید خراسانی، مکارم و نوری همدانی است؛ استفتائی که به همراه یک استفتاء دیگر، از یکی از عالی‌ترین روحانیون کشور، مبنای نمایش چهره حضرت عباس بوده و البته هنوز استفتاء دوم به دلایلی منتشر نشده است.

آیت‌الله سیستانی در پاسخ به اینکه «صورتگری و یا صحنه‌سازی از زندگانی محمد ـ صلی‌الله علیه و آله‌ ـ یا دیگر پیامبران گذشته و یا معصومین ـ علیهم السلام‌ ـ و یا هر راز و رمز مقدس تاریخی و نشان دادن آن‌ها بر پرده سینما و یا صفحه تلویزیون و یا تئا‌تر و غیره جایز است‌؟»‌ پاسخ دادند: «اگر اصل حرمت و بزرگداشت آنان رعایت شود و شخصیت مقدّس آنان را در اذهان مردم خدشه‌دار نکند، مانعی ندارد‌» و عملاً راه را بر ‌نمایش چهره نبسته‌اند.
دیگر موافقان نمایش چهره حضرت عباس (ع)، عدم برخورداری از مقام عصمت ایشان است. موافقان نمایش چهره قمر بنی هاشم تأکید دارند، هرچند ایشان فرزند حضرت علی (ع) و از مقربین درگاه الهی هستند، جزو چهارده معصوم نیست و به همین دلیل، نمایش چهره‌شان بدون اشکال است. همچنین تأکید می‌شود، ‌این میزان حساسیتی که برای ‌نمایش ندادن چهره ایشان ‌به خرج داده می‌شود، برای ‌نمایش ندادن چهره دیگر پیامبران ـ حتی پیامبران اولوالعزم ـ که دارای مقام عصمت هستند، ‌به خرج داده نشده است.

موافقان در برابر احتمال مخدوش شدن چهره حضرت عباس (ع) نیز تأکید دارند که با نقش‌آفرینی چهره‌ای چون آنتونی کوئین در نقش حضرت حمزه عموی پیامبر، نه تنها این نقش منفی نشد و تحت نقش‌آفرینی‌های دیگر کوئین که اتفاقاً برخی از آن‌ها منفی بوده، قرار نگرفت، بلکه منجر به نمایش چهره مثبتی از ایشان شد که در ذهن مخاطبان باقی است و در واقع تأکید دارند، لزوماً نمایش چهره یک بازیگر، منتهی به اثر منفی نخواهد شد.

موافقان همچنین می‌گویند، برای درک مخاطب غیرمسلمان، نمایش چهره حضرت عباس (ع) اجتناب ناپذیر است و نورانی کردن همه چهره‌ها در این فیلم، منجر به عدم درک تشیع و پیام قیام امام حسین (ع) برای یک مخاطب خارج از خاورمیانه که مسلمان نیز نیست، خواهد شد و از این حیث بر نمایش چهره‌ها تأکید دارند.

موافقان درباره اختلاف‌های میان این فیلم و اصل واقعه که در مقاتل آمده، نظیر نحوه شهادت حضرت علی اصغر (ع) و یا ماجرای عشق که دستمایه اثر قرار گرفته نیز تأکید کرده‌اند که فیلم در فضای سینمایی ساخته شده و در فضای سینما، تأکید بر مستند بودنِ مو به موی واقعه، ساخت اثر را دشوار می‌سازد. بخش اعظم سینماگران نیز به عنوان موافقان این اتفاق، عمدتاً با همین استدلال‌ها از نمایش چهره حضرت عباس (ع) دفاع می‌کنند.

اکنون باید دید در پایان ماجرا، تصمیم کنونی مبنی بر حذف یا نورانی کردن چهره‌ها در اکران سراسری شده تغییر خواهد کرد یا‌‌ آنچه در «مختارنامه» رخ داد، در‌ «رستاخیز» نیز تکرار خواهد شد؟! زمان طولانی برای مشخص شدن سرنوشت گران‌ترین اثر رونمایی شده سینمای ایران ‌نمانده است./ تابناک


 نوشته شده توسط علی بیدار در دوشنبه 92/12/5 و ساعت 7:53 عصر | نظرات دیگران()

شباهت به اوباما، شیطان را از فیلم «انجیل» حذف کرد


تهیه‌کنندگان فیلم «انجیل» بخشی را که مربوط به نمایش تصویر شیطان بود به دلیل مشابهت این چهره با چهره اوباما رییس‌جمهوری آمریکا از فیلم درآوردند.

با توجه به جنجالی که چندی پیش به دلیل مشابهت چهره تصویر شده از شیطان در مجموعه تلویزیونی «انجیل» با چهره اوباما به پا شد، مسئولان فیلم تصمیم گرفتند این صحنه را از فیلم درآوردند.

روما داونی و مارک برنت به دلیل اجتناب از این جنجال تصمیم گرفتند تا این شخصیت را از مینی سریال خود حذف کنند.

بازیگری که در نقش شیطان در این مجموعه ظاهر شده شباهت زیادی به باراک اوباما رییس جمهوری آمریکا داشت و به همین دلیل در فیلم «پسر خدا» صحنه مربوط به این بازیگر حذف شده است.

روما داونی که این فیلم را با همسرش مارک برنت تولید کرده گفت با حذف صحنه های مربوط به شیطان، اکنون این فیلم درباره مسیح است و دیگر در آن شیطان محلی از اعراب ندارد.

این فیلم که محصول کمپانی قرن بیستم فاکس است 28 فوریه اکران می شود و نسخه تلویزیونی که از آن در قالب یک مینی سریال ساخته شده چند ماه پیش با بازی محمن مهدی اوزانی در نقش شیطان پخش شده بود.

این سریال 10 ساعته برای نمایش با اسم «پسر خدا» با تدوین مجدد در قالب یک فیلم دو ساعته، با تمرکز بر مسیح آماده پخش در سینماها شده است.

سال پیش با نمایش این مجموعه در تلویزیون که با عنوان «انجیل» نمایش داده شد، بلاگرها بلافاصله واکنش نشان دادند و با مقایسه جزییات چهره شیطان و اوباما این مساله را به مساله ای پر سر و صدا بدل کردند. تولیدکنندگان نیز مجبور شدند بلافاصله با صدور اعلامیه ای حمایت خودشان را از اوباما اعلام و تاکید کنند که این شباهت از روی غرض نبوده است.

اکنون در اکران سینمایی این فیلم، برای پرهیز از سر و صدای دوباره، این بخش ها حذف شده است.

تهیه کنندگان گفتند ما می خواستیم پس از نمایش فیلم همه درباره مسیح حرف بزنند، اما این مساله موجب شده بود تا همه به شیطان توجه کنند و مسیح نادیده بماند.

منبع:مهر/هالیوود ریپوتر


 نوشته شده توسط علی بیدار در سه شنبه 92/11/29 و ساعت 11:5 صبح | نظرات دیگران()

رونمایی از پوستر بین المللی فیلم "رستاخیز"

از نخستین پوستر بین المللی فیلم سینمایی «رستاخیز» به کارگردانی احمدرضا درویش که بیشترین سیمرغ های سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر را کسب کرد رونمایی شد.

روی این پوستر به انگلیسی عبارت " حسین، آنکه گفت نه" نوشته شده است. 


 نوشته شده توسط علی بیدار در پنج شنبه 92/11/24 و ساعت 9:7 صبح | نظرات دیگران()

سخنان تند و تیز حاتمی کیا خطاب به مسوولان سینما و جشنواره فجر
ابراهیم حاتمی کیا با تاکید بر اینکه قطعا نمی‌تواند فیلم شیار 143 را بسازد گفت: مسئولان سینما و جشنواره فجر باید پاسخگو باشند که چه خوابی بر دوستان رخ داده که ابتدا نتوانستند فیلم شیار 143 را در جشنواره فجر تحمل کنند تا کار به جایی برسد که برای حضور آن در جشنواره لابی کنند.

کارگردان فیلم سینمایی «چ» پس از تماشای فیلم شیار 143 به کارگردانی نرگس آبیار در نشست پرسش و پاسخ این فیلم حضور یافت و برای حال خوشی که پس از تماشای این فیلم احساس کرده بود،‌ فیلم "چ" خود را به شیار 143 تقدیم کرد.

او در جمع خبرنگاران با بیان اینکه فیلم شیار 143 بسیار قشنگ و محجوب بود گفت: مطمئن هستم این فیلم در تاریخ سینمای ما می‌ماند. مخصوصا اینکه حیا و سادگی جمع سازنده که در نشست پرسش و پاسخ فیلم به چشم آمد، در فیلم هم دیده می‌شود.

او با بیان اینکه این فیلم اثری است که در ذهن مخاطب خواهد ماند افزود: با تقدیم "چ" به این فیلم دلم می‌خواست سهمی در آن داشته باشم.

* قطعا نمی‌توانم شیار 143 را بسازم

ابراهیم حاتمی کیا در پاسخ به اینکه آیا می‌توانست فیلم شیار 143 را بسازد گفت:‌این فیلم زنانه است و همین مساله زیباست. من قطعا نمی‌توانم این فیلم را بسازم.

او ادامه داد: این فیلم امید می‌دهد و در اوج ناامیدی امیدبخش است و دقیقا همین نکته معجزه فیلم شیار 143 است. فیلمی که زبان و بیان مذهبی دارد و دروغ نمی‌گوید. شیار 143 یک فیلم شیعه و درباره انتظار است.

دوستان همکار، برای شما متاسفم!

حاتمی‌کیا در پاسخ به پرسش دیگری درباره ممنوع شدن ورود این فیلم به جشنواره در زمان انتخاب آثار گفت: این مسئله باید بررسی شود و آن دوستان باید پاسخ دهند که چگونه این اتفاق می‌افتد.

او اظهار کرد: من جواب این سوال را از مسئول سینما و مسئول جشنواره فجر می‌خواهم. این چه ترکیبی است که این اتفاق می‌افتد؟ چه خوابی بر این دوستان رخ داده که نتوانستند این فیلم را در جشنواره فجر تحمل کنند تا کار به جایی برسد که لابی کنند تا شیار 143 به جشنواره فجر بیاید. 

حاتمی کیا تاکید کرد: این مساله باید برای جشنواره‌های دیگر آسیب شناسی شود تا خدای نکرده فیلم‌هایی به این شکل مظلومانه کنار نروند چون این بچه‌ها تازه وارد شده‌اند و پشتوانه‌ای ندارند در حالی که طبق گفته تهیه کننده در نشست پرسش و پاسخ فیلم، آقای وزیر وقت در هنگام شروع پروژه می‌رود و عکس هم می‌گیرد اما چیزی نمی‌دهند پس چه چیز را باید حمایت می‌کردند که نکردند؟

این کارگردان سینما ادامه داد: من واقعا نمی‌فهمم که این فیلم باید چطور می‌بود تا انتخاب شود. آن‌ها یا خواب دیده‌اند یا وقتی فیلم را می‌بینند در احوالات دیگری بوده‌اند وگرنه بعید است که این فیلم از زیر دست آن‌ها رد شده باشد.

وی اضافه کرد:‌ اگر آن‌ها حق‌شان این بوده باشد که چنین انتخابی داشته باشد وای به حال این سینمایی که ما داریم و فضایی که احساس می‌کنیم. من قصد توهین به هیچ کدام از عزیزان را ندارم اما حق دارم در دفاع از فیلمی که درباره بچه‌های جنگ و مادران شهداست، بگویم که دوستان همکار، برای شما متاسفم.

حاتمی‌کیا در ادامه گفت‌وگوی خود باخبرنگاران بیان کرد: فیلم شیار 143 نمونه‌ای از سینمایی است که به نظر ناامیدکننده است اما در واقع بسیار امیدوارکننده است. به همین دلیل باید از این فیلم حرف زده شود نه از فیلم‌هایی که رحمانی نیستند و زبان آنها احوال مخاطب را منکوب می‌کند و به تماشاچی یاس را منتقل می‌کند.

او ادامه داد: من وقتی فیلم از کرخه تا راین را ساختم می‌گفتند دوران بزم و سازندگی است و نباید از این حرف‌ها زده شود اما مردم با عمق جان‌شان ارتباط برقرار کردند چون حرف خودشان بود.

شیار 143 فراتر از سیمرغ‌های ماست

حاتمی کیا با بیان اینکه قصد ندارد فیلم را تحلیل کند اما ایرادات خود را دارد و شاید اگر کارگردان فیلم بود، فلاش‌بک‌ها را در فیلم نمی‌گذاشت، درباره اهدای جایزه سیمرغ به شیار 143 گفت: این فیلم فراتر از سیمرغ‌های ماست و باید مرغ‌های دیگری را کنار آن چید تا این پرواز را نشان دهد.

فضای سیاه سینما بلایی است که جشنواره‌های خارجی برای ما آورده است

ابراهیم حاتمی کیا در پاسخ به این سوال که به نظر می‌رسد در شرایط فعلی سینما از جامعه عقب است، گفت: متاسفانه در سال‌های اخیر سینمای ما در یک سرازیری افتاد که رابطه‌اش با تماشاچی در حال قطع شدن است.

او با اشاره به فیلم "شیار 143" و "هیس دخترها فریاد نمی‌زنند" گفت: وقتی در فیلمی حرفی زده می‌شود که با آمال و آرزوهای مردم هماهنگ می‌شود، آن‌ها هم ارتباط برقرار می‌کنند.

حاتمی کیا درباره زیاد شدن فضاهای کلیشه‌ای و سیاه در سینمای ایران اظهار کرد: این بلایی است که جشنواره‌های خارجی بر سر ما آورده است. این اتفاق سلیقه‌هایی است که از آن طرف می‌آید و نتیجه‌اش همین می‌شود که به بحران تماشاچی برخورد کرده‌ایم. انگار برای مردم خودمان فیلم نمی‌سازیم به همین دلیل باید پاسخگو باشیم که چرا متاسفانه سینما به این وضعیت کشیده شده است.

سینما ربطی به دولت ندارد

کارگردان فیلم سینمایی "چ" در پایان در پاسخ به اینکه آیا فکر می‌کند با دولت تدبیر و امید اتفاقی برای این سینما رخ می‌دهد یا خیر با بیان اینکه این مسئله اصلا ربطی به دولت ندارد گفت: درسینما دولت چه کاره است؟

منبع: عصرایران


 نوشته شده توسط علی بیدار در پنج شنبه 92/11/17 و ساعت 12:58 صبح | نظرات دیگران()

 گزارش زیر در روزنامه نیویورک تایمز در تاریخ 31 ‍ژانویه 2014 درباره دریاچه ارومیه چاپ شده است.

 Its Great Lake Shriveled, Iran Confronts Crisis of Water Supply

 By THOMAS ERDBRINK JAN. 30, 2014

LAKE URMIA, Iran — After driving for 15 minutes over the bottom of what was once Iran’s largest lake, a local environmental official stepped out of his truck, pushed his hands deep into his pockets and silently wandered into the great dry plain, as if searching for water he knew he would never find.

Just an hour earlier, on a cold winter day here in western Iran, the official, Hamid Ranaghadr, had recalled how as recently as a decade ago, cruise ships filled with tourists plied the lake’s waters in search of flocks of migrating flamingos.

Now, the ships are rusting in the mud and the flamingos fly over the remains of the lake on their way to more hospitable locales. According to figures compiled by the local environmental office, only 5 percent of the water remains.

Iran is facing a water shortage potentially so serious that officials are making contingency plans for rationing in the greater Tehran area, home to 22 million, and other major cities around the country. President Hassan Rouhani has identified water as a national security issue, and in public speeches in areas struck hardest by the shortage he is promising to "bring the water back."

Experts cite climate change, wasteful irrigation practices and the depletion of groundwater supplies as leading factors in the growing water shortage. In the case of Lake Urmia, they add the completion of a series of dams that choked off a major supply of fresh water flowing from the mountains that tower on either side of the lake.

"Only some years ago the water here was 30 feet deep," Mr. Ranaghadr said, kicking up dust with each step on the dry lake bed. In the distance, spots of land — once islands where tourists would spend vacations in bungalows overlooking the blue waters — were surrounded by plains of brown mud and sand. "We just emptied it out," he said with a sigh, stepping back into the car.

Iran’s water troubles extend far beyond Lake Urmia, which as a salt lake was never fit for drinking or agricultural use. Other lakes and major rivers have also been drying up, leading to disputes over water rights, demonstrations and even riots.

Major rivers near Isfahan, in central Iran, and Ahvaz, near the Persian Gulf, have gone dry, as has Hamoun Lake, in the Afghanistan border region. Dust from the dry riverbeds has added to already dangerously high air pollution levels in Iran, home to four of the 10 most polluted cities in the world, the United Nations says.

But nowhere is the crisis more pronounced than at Lake Urmia, once one of the largest salt lakes in the world — at 90 miles long and roughly 35 miles wide, it was slightly larger than Great Salt Lake in Utah. Environmentalists are warning that the dried salt could poison valuable agricultural lands surrounding the lake, and make life miserable for the three million people who live in its vicinity.

Along what used to be a lakeshore boulevard, worn-down snack bars and dressing rooms are testament to the days when people from across Iran would come to water-ski on the lake or cover themselves in its black mud, which is said to have healing powers.

About two decades ago, a local villager, Mokhtar Cheraghi, began to notice the water line receding. "First a hundred meters, then two hundred meters. After a while, we couldn’t see the shoreline anymore," he said, standing in what was once his thriving cafe, Cheraghi’s Beach. "We kept waiting for the water to return, but it never did."

Most people in the area blame the half-dozen major dams the government has built in the region for the lake’s disappearance. The dams have greatly reduced the flow of water in the 11 rivers that feed into the lake. As an arid country with numerous lofty mountain chains, Iran has a predilection for dams that extends to the reign of Shah Mohammed Reza Pahlavi.

Dam construction was given renewed emphasis under Mr. Rouhani’s predecessor as president, Mahmoud Ahmadinejad, who as an engineer had a weakness for grand projects. Another driving force is the Islamic Revolutionary Guards Corps, which through its engineering arm, Khatam al-Anbia Construction, builds many of the dams in Iran and surrounding countries.

Half an hour’s drive into the mountains above the city of Urmia stands the mighty Chahchai Dam, collecting water that would otherwise have reached the lake. The dam, finished during Mr. Ahmadinejad’s first term, now holds a huge lake itself, which local farmers use for irrigating their lands.

"Some of Urmia’s water is here," said Mr. Ranaghadr, raising his voice over the howling winds that blow down from the surrounding snowcapped peaks. "The people here need water, too, is what they say."

Besides producing badly needed electricity, the dams are intended to address the water shortage. But too often, the water is wasted through inefficient irrigation techniques, particularly spraying, Mr. Ranaghadr and other experts say.

In recent decades, the amount of land dedicated to agriculture in the region, the country’s heartland, has tripled, with many farmers growing particularly thirsty crops like grapes and sugar beets, Mr. Ranaghadr pointed out. His department has calculated that about 90 percent of all the water that should end up in the lake is sprayed on fields.

In a 2005 book that he wrote on national security challenges for Iran, Mr. Rouhani estimated that 92 percent of Iran’s water is used for agriculture, compared with 80 percent in the United States (90 percent in some Western states).

"They turn open the tap, flood the land, without understanding that in our climate most of the water evaporates that way," said Ali Reza Seyed Ghoreishi, a member of the local water management council. "We need to educate the farmers."

The lake has also been attacked from underground. As part of the government’s drive to promote local agriculture, large landholdings were divided into smaller plots, and most of the new owners promptly dug new wells, soaking up much of the groundwater.

"There are around 30,000 legally dug wells and an equal amount of illegal wells," Mr. Seyed Ghoreishi said. "As the water is becoming less, they have to dig deeper and deeper."

Climate change, particularly rising temperatures, has played a role. Average temperatures around Lake Urmia have risen by a little over 3 degrees Fahrenheit in the past decade, official statistics show.

A long drought in the region seems to have ended two years ago, with rainfall levels returning to normal. But the increased rainfall has not made up for the other factors that are draining the lake.

"We are all to blame," Mr. Ranaghadr said. "There are just too many people nowadays, and everybody needs to use the water and the electricity the dams generate."

Back in his office, the Department of Environment, officials sounded like soldiers on a doomed mission. They had drawn up no fewer than 19 plans to save the lake, ranging from the sensible (educating farmers in new irrigation technologies) to the fanciful (seeding clouds to increase rainfall).

"We can start now," said Abbas Hassanpour, the head of the office. Flanked by his assistants, including Mr. Ranaghadr, he said his department had created "task forces and models ready to implement."

While Iran is shooting monkeys into space to advance its missile program, the Rouhani government, low on funds because of the impact of the international sanctions against Iran’s nuclear program, has not made any money available for efforts to restore the lake.

Even if it did, officials say, it is probably too late to save Lake Urmia. All the money in the world can be poured into the lake, one said, but in the most optimistic projections, it would take decades for the water to reach its old levels, assuming it even could. There are simply too many problems, too many competing interests, for the rescue to be feasible.

Not doing anything, or not enough, will still create many problems. In 2010 and 2011, violent protests over the lake erupted in Urmia, and security forces had to be flown in to restore order.

"We are not allowed to speak of the lake," said Morteza Mirzaei, who lives in Urmia. "But they built their dams, and now everything is gone." Others said ordinary people are also to blame, but "the government is the steward of the country," said Mushin Rad, who sells printer equipment. "They are responsible."

Mr. Ranaghadr, who grew up around the lake, said he spends free time battling poachers in the hills around it. "You know what the real problem is?" he said. "Everybody across the world is only thinking of money. We did, too, and now our lake is gone."

A version of this article appears in print on January 31, 2014, on page A1 of the New York edition with the headline: Its Great Lake Shriveled, Iran Confronts Crisis of Water Supply.

 

 SOURCE: http://www.nytimes.com/2014/01/31/world/middleeast/its-great-lake-shriveled-iran-confronts-crisis-of-water-supply.html


 نوشته شده توسط علی بیدار در چهارشنبه 92/11/16 و ساعت 1:16 صبح | نظرات دیگران()
<   <<   11   12   13   14   15   >>   >
درباره خودم
آمار وبلاگ
بازدید امروز: 1
بازدید دیروز: 40
مجموع بازدیدها: 403728
جستجو در صفحه

خبر نامه