Argo, the Iran hostage crisis and US-Iran relations: a Q&A with Ambassador John Limbert

By Tevin Tatro

On March 9, Ambassador John Limbert, formerly a deputy assistant Secretary of State and a senior diplomat, sat down with The Daily to talk about his life in the Foreign Service. Held captive for 444 days in the 1979 Iran hostage crisis, Limbert spoke during his ordeal with then-Iranian Deputy Defense Minister Ali Khamenei, who has since become Iran’s Supreme Leader. Here, he talks about Argo, his ordeal as a hostage in Iran and what he believes are the necessary steps for the United States to engage Iran.

The Stanford Daily (TSD): Okay, softball question. What did you think of Argo?

Ambassador John Limbert (JL): Oh, I liked it a lot. It had all the elements of a good movie, it was suspenseful, it had Hollywood satire and comedy, it had incompetent American bureaucrats, it had bad Middle Easterners, it had good Middle Easterners, it had friendly Canadians… all of the things that make up a good movie.

TSD: Before the Iran hostage crisis in November [1979], the American embassy in Tehran was overrun in February 1979. Can you describe what it was like, when relations were poor and everyone knew it, to see hundreds of Iranians mobbing the embassy?

JL: I was not there at the time, but a group [of armed leftists] attacked the embassy on Feb. 14, only about three days after the final collapse of the Shah’s government. Fortunately, no one was hurt, though there was a lot of shooting, and what passed for the Iranian [provisional] government at the time did react — they did send in a force, a militia if you’d like, that threw out the attackers. Then, of course, this militia established themselves as our security force. For better or worse, they were the security force that we had for about the next six or seven months.

 TSD: After the embassy was overrun in February, it became clear that the U.S. saw its embassy in Tehran as threatened. Personnel were pulled out, but no extra security came. As a hostage, how did you make peace with the fact that the U.S. knew the embassy was under threat but didn’t do more to secure it?

JL: It’s a good question, and it’s a question that people still talk about. In July of ‘79, Secretary of State [Cyrus Vance] sent a message to the chief of mission in Tehran, about three or four weeks before I arrived, and he says, “There’s a lot of pressure to bring the Shah [Mohammad Reza Pahlavi] to the United States. What are your views?” His response is quite clear: “Right now, under [revolutionary] conditions, it’s not the right thing to do…” That message was exactly right, and Cyrus Vance, as I understand the story, he used this reply to argue against admitting the Shah when there was pressure, notably from [banker and philanthropist] Dave Rockefeller and [former Secretary of State] Henry Kissinger.

[That changed in] October [1979, when] President Carter and the government learn for the first time that the Shah is sick with cancer in Mexico and that he needs to come immediately to the United States for treatment. That changes the whole equation.

 TSD: Really? But why would they admit the Shah?

JL: Of course, the reasons that the embassy had cited in July were still valid in October… According to some accounts, President Carter was told that if [the Shah died], he would be politically vulnerable because people are going to say that one, he lost Iran, and, two, he sat and did nothing and let the Shah die. Now Carter — remember, this is October of ’79 — is facing an election in one year, and things don’t look good. In 1979, the economy was bad: What I tell my students is that President Carter’s approval rating and the inflation rate were at about the same level.

Others, notably National Security Adviser [Zbigniew] Brzezinski, argued that the shah has been an ally for 25 to 30 years and we couldn’t just abandon him as no one else is going to take him. You have arguments on both sides. What I think turned the issue was Cyrus Vance. He switched positions. He had been opposed to admitting the Shah like the President was, but after he learned of the illness, he switched his position.

TSD: You’ve lived and worked in Iran; you speak fluent Farsi. What do Iranians think of Americans today?

JL: Most Iranians that I know do not wake up first thing in the morning and think about the United States. Same with Americans. It’s not what most of our countrymen think about. I know it’s hard for us to accept the fact that we are not at the center of everyone else’s life. But we’re not.

We have not talked to each other as states for 33 years, and each side looks at the other and exaggerates and distorts both the other’s intentions and capabilities. And not having any diplomatic representation, both sides go to the worst-case scenario. If the Iranians buy a shipment of truck parts, it’s somehow related to their nuclear programs. If we rotate some of our ships, it somehow becomes a part of an invasion of Iran.

TSD: So how does the U.S. engage Iran?

JL: The first thing is [to] calm down. You hear politicians refer to the threat from Iran. You hear a certain presidential candidate say, for example, Iran needs access to Syria to gain access to the sea. But something’s wrong. Something’s wrong with that. Don’t they teach geography at Harvard Business School? But this is from somebody who wants to be President of the United States. So the first thing is [to] take a deep break, back off and ask yourself, what is this talk really about?

TSD: A lot of people would argue that it’s about Israel and Israeli security.

JL: If I were an Israeli and I heard about us being erased off the pages of time, I wouldn’t take very well to that. But the interesting thing is that Iran has become an issue of very sharp and pointed debate within Israel. Israelis themselves are not united over what the relationship should be, what the real threat is, what we should be worried about. It’s not just the academics, like us, not just the negotiators and diplomats, but people with strong security and intelligence backgrounds. And they are saying, no, we need to be a bit more measured.

If I were a right-wing politician from Israel, my biggest ally would be [Iranian] President [Mahmoud] Ahmadinejad. I would send him a check every month to keep him talking the same way. For the far right in Israel, he’s the gift that keeps on giving.

TSD: So you’re saying that radical statements by groups like Hamas and states like Iran are almost advantageous to politicians in Israel because it sort of shores up the conservative right wing support?

JL: Sure. You keep beating the drums and say “Iran this, Iran that, vote for me because I’m the best protection against the crazy people out here.” A lot of Iranians know that. If you noticed back in the [Iranian] presidential campaign in 2009, Ahmadinejad came under a lot of criticism for a lot of needlessly provocative statements from his opponents, not that they were friends of Israel, but they criticized him for political incompetence, if you’d like, for making statements that did not serve the interests of their own country.

TSD: Sure, cooler heads may prevail, but what if they don’t? What do you do when diplomacy fails?

JL: Diplomacy doesn’t fail — you just need patience. [We"ve had] 32 years now of estrangement, and relations are very bad. The view of each other is very bad. A two-week moratorium on criticism or a one-month moratorium isn’t going to change that.

These things do not vanish overnight with one statement, one meeting and one message. What you have to do is not give up, because there will be setbacks. But the worst thing you can do is [to] throw your hands up. Why is it that the other side is always intransigent, and we are always reasonable?

TSD: Did you feel betrayed by your government when you were a hostage in Iran for 444 days?

JL: I don’t know if I would use the word betrayed. I understand the reasons that President Carter made the decision that he did. I wish he hadn’t, but he did. The message to us was, “You are expendable. We have reasons for doing what we’re doing, and your job is to carry on.”

This interview has been condensed and edited.

source: http://www.stanforddaily.com

 نوشته شده توسط علی بیدار در یکشنبه 91/12/20 و ساعت 2:48 عصر | نظرات دیگران()

سوگواری شان پن، اولیور استون و مایکل مور برای مرگ چاوز 

مایکل مور، اولیور استون و شان پن از چهره‌های سرشناس سینمای هالیوود با ابراز ناراحتی از درگذشت هوگو چاوز رییس‌جمهوری ونزوئلا مطالب سیاسی‌ای را در این‌باره منتشر کردند. مایکل مور در پی انتشار بیانیه‌ای از سوی شان پن درباره درگذشت هوگو چاوز، دست به کار شد و در توییتر خود از مرگ چاوز نوشت.

 شان پن به محض انتشار خبر درگذشت چاوز 58 ساله از بیماری سرطان، از او به عنوان یک دوست، یک سیاستمدار سوسیالیست که ونزوئلا را به دوره جدیدی منتقل کرد، اما برای ارتباط با کوبا و ایران همواره تحت فشار بود، یاد کرد. اولیور استون هم در توییتر خودش از مرگ چاوز ابراز ناراحتی کرد.

 مایکل مور در توییتر خود نوشت: چاوز کسی بود که نفت را متعلق به مردم اعلام کرد و با این کار 75 درصد از فقر را در این کشور از بین برد. اما این کار برای او خطرناک بود و آمریکا کودتایی برای کنار زدن او ترتیب داد، هر چند او با رای گیری کاملا قانونی انتخاب شده بود.

 مور افزوده است: پیش از این که آنها ما را گرفتار جنگ عراق کنند، رسانه‌های آمریکا مدام مشغول آسیب رساندن به چاوز بودند. 54 کشور دنیا به آمریکا اجازه حمله به عراق را دادند و آمریکای لاتین از چاوز متشکر است که به این کار نه گفت.

 مور عکس‌هایی را که با چاوز در سال 2009 در جشنواره فیلم ونیز گرفته بود نیز منتشر کرده و نوشته است: در این جشنواره ساعت‌ها با هم حرف زدیم و او گفته بود سرانجام کسی را که بیشتر از خودش از بوش متنفر است، ملاقات کرده است.

 شان پن هم نوشت: امروز مردم آمریکا دوستی را از دست دادند که هرگز او را نمی‌شناختند و مردم فقیر سراسر جهان یک قهرمان را از دست دادند. من یک دوست را از دست دادم و همه فکرم اکنون با خانواده پرزیدنت چاوز و مردم ونزوئلا است.

 شان پن که از مدت‌ها پیش حامی چاوز بود، با حضوری غافلگیرانه در دسامبر گذشته وارد بولیوی شد تا با شرکت در یک مراسم دعای شبانه برای سلامتی او دعا کند. پن نوشته است: او یکی از مشهورترین چهره‌های این کره خاکی بود.

 در آگوست 2012 نیز شان پن به چاوز در مبارزات انتخاباتی ونزوئلا پیوسته بود. این دو اولین بار سال 2007 یکدیگر را ملاقات کرده بودند.

 نوشته شده توسط علی بیدار در شنبه 91/12/19 و ساعت 9:33 صبح | نظرات دیگران()

عباس کیارستمی نسبت به «آرگو» واکنش نشان داد

می‌خواهند سینمای مستقل را محو کنند

هنوز «آرگو» را ندیده‌ام، اما معتقدم کارگردانش کار خوبی انجام نداده است!

خبرگزاری رسمی ?افه? اسپانیا گزارش داد: کیارستمی که به عنوان مهمان ویژه چهارمین دوره جشنواره سینمایی ابن عربی و برگزاری کلاسهای فیلمسازی به شهر ?مورسیا? در جنوب شرقی اسپانیا سفر کرده، در جمع خبرنگاران گفت: من هنوز فیلم «آرگو» را ندیده ام، اما آن‌قدر در‌باره‌اش شنیده ام که انگار گویی این فیلم را دیده ام.متأسفانه این فیلم‌ها همیشه کارکرد دارند و می‌گویند که کارگردان کار خیلی خوبی انجام داده اما من معتقدم چیز خوبی انجام نداده است.

وی از اینکه در سینمای کنونی، تمرکز بر سلیقه تماشاگر 16 ساله باب شده، انتقاد کرد و اظهارداشت: با این وضعیت، سینمای مستقل هر بار بیشتر رو به فراموشی می رود. کیارستمی گفت: سیاستی که اعمال می شود، این است که سینمای مستقل را محو کنند. این کارگردان ایرانی خاطرنشان کرد: فیلم های بسیاری وجود دارند که فقط به خاطر سوژه و داستان آن موفق هستند نه به خاطر کیفیتش و فیلم آرگو را نیز باید جزو آنها دانست.

چهارمین دوره جشنواره سینمایی ?ابن عربی? موسوم به ?ایباف? به مدت یک هفته در شهر مورسیا با نمایش فیلمهایی در باره ?سفر و خلاقیت? آغاز شده است و فیلم ایرانی ?یک حبه قند? ساخته ?رضا میرکریمی? فیلمساز ایرانی نیز به همراه آخرین فیلم کیارستمی با عنوان ?مثل یک عاشق? در آن حضور دارد. کیارستمی امسال برای دومین سال پیاپی به عنوان مهمان ویژه و برگزاری کلاسهای فیلمسازی برای علاقه مندان به سینما از کشورهای مختلف جهان به مورسیا آمده است. بنا به گزارشها، در کلاس های او هشت فیلمساز ایرانی نیز به دعوت جشنواره ابن عربی شرکت کرده اند.

کیارستمی به خبرنگاران گفت: نسبت به این کلاس ها احساس علاقه و دلبستگی می کنم زیرا اینجا همه چیز خانوادگی و دوستانه است؛ چیزی که من آن را دوست دارم.  من در کلاس ها نحوه درست کردن یک فیلم مستقل را با امکانات کم آموزش می دهم زیرا معتقدم نسل سینمای مستقل در جهان در حال انقراض است.

گزارش های برگزارکنندگان فستیوال ابن عربی نشان می دهد که شرکت کنندگان در کلاس های کیارستمی ظرف مدت 10 روز بدون هیچ داستان از پیش تعیین شده و کمک مالی، اقدام به ساخت فیلم می کنند و معمولا، فیلمهای خوبی نیز در آن تولید می شود.

این کارگردان ایرانی در این باره گفت: متاسفانه اکنون سینما فقط با ابراز احساسات دروغ و برگرفته از سرمایه داری که هر بار کیفیت کمتری دارد، مورد حمایت قرار می گیرد.

وی یادآور شد: در چنین شرایطی، کلاسهای فیلمسازی از جمله کلاس های این دوره، یک تلاش برای داشتن تجربه سینمای بدون وابستگی، جشنواره هایی نظیر فستیوال ابن عربی و زنده نگه داشتن امید به آینده سینما است.

چهارمین دوره جشنواره سینمایی ابن عربی که فستیوالی دور از سینمای تجاری به شمار می رود، شب گذشته با نمایش فیلم «مثل یک عاشق» آخرین ساخته کیارستمی آغاز شد. این فیلم در ژاپن ضبط شده است و در آخرین دوره فستیوال فیلم ?کن? فرانسه نیز حضور داشت اما هنوز در اسپانیا روی پرده سینما نرفته است. بسیاری از سازندگان، تولیدکنندگان، فیلمسازان و طرفداران سینما که شب گذشته در سالن آرشیو فیلم مورسیا گرد هم آمده بودند، از کار این فیلمساز ایرانی لذت بردند.

جشنواره ابن عربی قرار است امسال جایزه افتخاری چهارمین دوره خود را به ?جان کلود کاریه? هنرمند و فیلمنامه نویس فرانسوی اعطا کند. این جایزه در سه دوره نخست برگزاری فستیوال به ترتیب به ?مجید مجیدی? ، ?ویتوریو استورارو? فیلمبردار معروف ایتالیایی و عباس کیارستمی تعلق گرفته است.

در بخش رسمی این جشنواره که تا روز یکشنبه آینده ادامه دارد، 30 فیلم از میان 300 فیلم رسیده از 50 کشور جهان با یکدیگر رقابت می کنند.

بخش رسمی جشنواره ابن عربی به چهار گروه فیلم های بلند تخیلی، مستند بلند، فیلم کوتاه تخیلی و مستند کوتاه تقسیم می شود و برندگان آن جوایزی بین سه هزار تا یکهزار یورو دریافت خواهند کرد.

بر اساس این اطلاعیه، ?جایزه جوان? جشنواره ابن عربی نیز توسط هیات داوران دانش آموزان مقاطع راهنمایی و متوسطه ایالت مورسیا به فیلم های کوتاه ?بخش عمومی? و ?سمینار فیلم عباس کیارستمی? اعطا خواهد شد.

جشنواره ابن عربی همچنین فعالیت هایی را برای حمایت از متخصصان صنعت فیلمسازی طراحی کرده است که از جمله آنها، برنامه مکاتب سینما است و بر اساس آن، ?نخستین مجمع بین المللی مکاتب سینمایی? با هدف تبادل نظر در باره ایده ها و تجربه ها بین دانشجویان رشته سینما در اروپا و امریکا به همراه پخش آثاری از مدرسه بین المللی سینما و تلویزیون سان آنتونیو د لس بانیوس در کوبا، مدرسه ارشد سینما و هنرهای سمعی و بصری کاتالونیای اسپانیا، مدرسه ملی سینما، تلویزیون و تئاتر لئون شیلر لهستان، مدرسه ارشد هنری اوپورتو پرتغال و دانشگاه هنر و طراحی، کالج سینمای ژنو سوییس برگزار می شود.

?نشست کارگردانان? با حضور کیارستمی، ?آنخل کینتانا? از اسپانیا، ?پدرو کاستا? از پرتغال و ?خایمه روسالس? از اسپانیا از دیگر برنامه های چهارمین جشنواره سینمایی ابن عربی اعلام شده است.

?ابن عربی?، عارف، فیلسوف، شاعر، جهانگرد و دانشمند مسلمان اندلسی بود که در سال 1165 میلادی در شهر مورسیا تولد یافت و همه زندگی اش را به سفر در اندلس (اسپانیای امروزی)، شمال آفریقا، مصر، فلسطین و دیگر کشورهای خاورمیانه گذراند و پس از بازدید از شهرهای مهمی نظیر قاهره، بیت المقدس، مکه، بغداد، موصل و دمشق، در سال 1240 میلادی درگذشت. اهمیت آثار او بیشتر به دیدگاه ها و تفکراتش در باره سفر اعم از سفر جغرافیایی و معنوی است.

منبع : ایرنا

 نوشته شده توسط علی بیدار در پنج شنبه 91/12/17 و ساعت 2:10 عصر | نظرات دیگران()

واکنش میشل اوباما به انتقادها درباره حضورش در مراسم اسکار

 «میشل اوباما»، همسر رییس جمهور آمریکا در پاسخ به انتقادها به خاطر حضورش(از طریق ویدئو کنفرانس) در مراسم اسکار به پا شده است، گفت: انتظار چنین چیزی را داشتم، این حاشیه‌پردازی‌ها جای تعجب ندارد.

   «میشل اوباما»، همسر «باراک اوباما»،رییس جمهور ایالات متحده آمریکا، 24 فوریه (دوشنبه) از طریق ویدئو کنفرانس از کاخ سفید در هشتاد و پنجمین مراسم اسکار حضور یافت و برنده شدن فیلم «آرگو» در این دوره از رقابت‌ها را اعلام کرد.

حضور او در این مراسم علاوه بر صحه گذاشتن بر سیاسی بودن مراسم اسکار، اعتراض بسیاری از رسانه‌ها، منتقدین و حتی مقامات سیاسی داخل آمریکا را نیز برانگیخت.

«میشل اوباما» در اولین پاسخ رسمی خود به این انتقادها گفت: اینکه برخی از مردم نسبت به حضور من در مراسم اسکار انتقاد داشته‌اند، به هیچ وجه چیز عجیبی نیست، همواره برخی نسبت به صادقانه بودن کارهایی که من انجام می‌دهم به دیده شک نگاه می‌کنند.

وی افزود: حتی کفش‌های من نیز می‌تواند باعث یک جنجال داخلی شود.

همسر رییس جمهور آمریکا تاکید کرد: این به خاطر جایگاهی است که ما (به عنوان رییس‌جمهور و همسر رییس‌جمهور) داریم، همواره درباره هر چیزی که یک بحث و جدالی در کشور ما به پاست.

پیش از این نیز سخنگوی میشل اوباما درباره جنجال‌هایی که به خاطر این حضور غیرمنتظره در اسکار به پا شده بود، گفت: حضور «میشل اوباما» در این مراسم به دعوت رییس آکادمی اسکار از او به عنوان کسی که عاشق فیلم و سینماست، صورت گرفته است.

 نوشته شده توسط علی بیدار در یکشنبه 91/12/13 و ساعت 1:53 عصر | نظرات دیگران()

واکنش متفاوت تهمینه میلانی به فیلم آرگو

تهمینه میلانی: «آرگو» ایران‌ستیز نیست

تهمینه میلانی کارگردان مطرح سینما دریادداشتی که در روزنامه "شرق" نوشته نظرات متفاوتی درباره فیلم آرگو مطرح کرده است. میلانی در یادداشت خود چنین نوشته است:

 «آرگو» که توانست جایزه بهترین کارگردانی! [اسکار آرگو برای بهترین فیلم بود] را بگیرد، از نظر معیارهای فیلمسازی فیلم خوبی است اما درخشان نیست. من تصور می کنم امسال فیلم های درخشان زیادی در اسکار وجود نداشت به همین دلیل آرگو به دلیل موضوع ملتهبی که داشت، شانس بیشتری برای مطرح شدن داشت. من برخلاف عده ای که فکر می کنند این فیلم علیه سیاستمداران ایرانی ساخته شده و ایران‌ستیز است، چنین تصوری ندارم و فکر می کنم اگر سیاستی پشت ساخت این فیلم باشد، جهت عادی‌کردن روابط میان دو کشور است چراکه اگر هالیوود با قدرت تکنیکی و تخصصی که می‌شناسیم، بخواهد فیلم سیاسی علیه ایران بسازد، به سادگی می تواند این کار را انجام دهد.

فیلم «آرگو» شاخصه های این نقطه نظر را ندارد و به جز دو صحنه غیرواقعی یعنی صحنه اعدام در خیابان و چند صحنه دیگر، فضای ملتهب آن روزها را ملایم نشان داده است. برای همین سیاسی کردن این جایزه ما را به واقعیت نمی رساند. برای قضاوت صحیح اول باید تمام فیلم های اسکار را دید. من بخش مهمی از این فیلم ها را دیده ام و آنها را نسبت به فیلم «آرگو» درخشان نیافتم. شاید فیلم تارانتینو شایستگی بیشتری به لحاظ سینمایی برای جایزه بهترین فیلم و کارگردانی داشت، اما باقی فیلم‌های رقیب، بهتر از «آرگو» نبودند.

 نوشته شده توسط علی بیدار در شنبه 91/12/12 و ساعت 11:58 صبح | نظرات دیگران()